فونت عربی | فارسی ؛ هلا

فونت فارسی سازی شده هلا؛ اول برویم سراغ تاریخچه پیدایش فونت عربی پیش از ظهور اسلام، اعراب با خوشنویسی آشنایی نداشتند; زیرا مشاغلی مانند مهاجرت، جنگ و دزدی آنها را از فکر کردن به صنعت، از جمله نوشتن باز می داشت. اما برخی از اعراب از طریق تجارت با شام و عراق، به تدریج خط و نوشتن را از آنها آموختند و با خط نبطی یا سریانی آشنا شدند. اعراب در نوشته های مهمی مانند قرآن و حدیث از هر دو خط استفاده می کردند. اما در آینده خط کوفی مسیری قهقرایی پیدا کرد و پس از آن نسخه ها به خط نسخ نوشته شد.

فونت عربی فارسی هلا از سایت فونت ایران فونت

اثری دال بر آشنایی اعراب حجاز با خط و خط در گذشته های دور یافت نشده است. کمی قبل از ظهور اسلام با خوشنویسی آشنا شدند. علت رایج نبودن خط و خط در میان اعراب هیاز، زندگی بادیه نشین آنها بود. همیشه در حال حرکت هستند و می آیند و می روند یا می جنگند و غارت می کنند.

این نوع مشاغل باعث شد که آنها نتوانند به صنایع از جمله نویسندگی که یکی از صنایع شهرسازی و شهرسازی است فکر کنند. جز برخی از آنان که برای مقاصد تجاری به سوریه و عراق سفر کردند، به تدریج تحت تأثیر مردم متمدن آن مناطق قرار گرفتند و آفریننده اخلاق آنان شدند. و خط را از ایشان به عاریت گرفتند.

از این رو با خط نبطی یا سریانی آشنا شدند و این دو نوع خط تا پس از فتوحات اسلامی در عربستان شهرت داشتند. از خط نبطی خط نسخ به وجود آمد که امروزه نیز شناخته شده است و از خط سریانی خط کوفی به وجود آمد که خط حایری نامیده می شد. یعنی منسوب به «حیره» که از شهرهای عرب قدیم در اطراف کوفه است; از آنجایی که در حیره تغییری در خط سریانی رخ داد و پس از ساخت کوفه و انتقال تمدن عرب به این شهر، نام آن به خط کوفی تغییر یافت. این خط از دیرباز در میان اعراب مشهور و رایج بود.

اعراب در سفرهای کاری خود به سوریه از «خوران» خط نبطی را آموختند که به خط نسک تبدیل شد. اما خط حرا یا کوفی را از عراق گرفتند. اعراب از هر دو خط ابتدا با حروف و خط ساده و بعدها در نوشته های مهمی مانند قرآن و حدیث استفاده می کردند.

یکی از دلایلی که خط کوفی تبدیل به خط سریانی است این است که اعراب به جای «کتاب» بدون الفبا «کتاب» می نوشتند. و به جای «رحمن» «رحمن» نوشتند. این یکی از ویژگی های خط سریانی است که حرف بلندی در وسط کلمات ندارد. در زمان ظهور اسلام، خوشنویسی در میان اعراب حجاز رایج نبود. کمتر از بیست نفر با دست خط آشنایی داشتند. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) آنان را به نوشتن وحی سفارش کرد و مسلمانان را به فراگیری خوشنویسی تشویق کرد. و روز به روز تعداد افرادی که نوشتن را یاد می گرفتند افزایش یافت.

دو نسب نشیق و کوفی در میان مسلمانان رایج بود. مسلمانان کوشیدند این دو خط را اصلاح، تجلیل و آراسته کنند تا اینکه ابن مقله در اوایل قرن چهارم هجری سعی در زیباسازی خطوط نسخ کرد و خطوط نسخ را به بالاترین حد رساند. به گونه ای که امروزه نیز حاکم است. با گذشت زمان، خط کوفی – بر خلاف خط نشیک – روند زوال داشت. این خط حدود دو قرن متداول بود، سپس ناپدید شد و بعدها نسخه های خطی با خطی زیبا نوشته شد.

در اینجا برای اینکه اساس استدلال خود را توضیح دهیم که چرا به کوشش بیگانگان می گوییم خط فارسی را «عربی» نامیده اند، چند نکته را تکرار می کنیم:

1. یکی اینکه اگر این خط عربی در نجد حجاز نیز به کار می رفت، چرا قبل از خلافت عثمان (؟) و بعد از حمله به ایران، «قرآن» را کامل نکردند. عمربن الخطابس و آشنایی با فارسی نویسی آیا گذشتگانی بودند که الفبا و تحریر عملی را نزد اساتید ایرانی حیره آموختند و به کمک همین اساتید ایرانی شروع به نوشتن کردند؟ عثمان هر کس از قرآن چیزی می دانست می گفت; و با مشورت چهارمین خلیفه مسلمین (امام اول شیعیان) به همان زبان عربی اما با خط قدیم ایرانی نوشتند. چند قطعه که در اصل به الفبای نبطی نوشته شده بود نیز توسط معلمان ایرانی دربند حیره به خط پیرامز ترجمه شد. پس همانطور که استاد رکن الدین همایون فرخ اشاره کرده است، می توان دریافت که خط و زبان دو جزء مجزا هستند. وقتی زبانی را با خط می نویسیم، نمی توانیم و نباید آن خط را به نام آن زبان صدا کنیم. بنابراین از آنجایی که اجداد ما به نوشتن زبان عربی به خط ایرانی باستان کمک کرده اند، باید و نباید آن خط را عربی بنامیم.
2. دو مورد دیگر حاکی از آن است که این متن در نجد حجاز قبل از سلطنت عثمان بن عفان (سومین حاکم) بر روی سنگ‌تراشی‌ها نوشته شده است. (هنوز هیچ خاک رس، دیوار، لوح یا پوست پیدا نشده است)؟
3. بارزترین چیز این است که «خط» برای اولین بار در میان افرادی که دلیلی برای استفاده از آن در فرهنگ خود داشتند، پدیدار شد و گسترش یافت. بنابراین روشن است که غازیان صحرا قبل از اسلام از تمدن (تمدن، شهرنشینی) چندانی برخوردار نبوده و تا رسیدن به ایران از نظام آموزشی و اداری و قضایی بیزار بوده اند. بنابراین روشن است که هیچ یک از اولین نشانه های ایجاد و استفاده بعدی از خط و خط در دوره جاهلی و بادیه نشینی به آنها نرسیده است. همانطور که شما می گویید، آنها پیش نیازی برای ایجاد این ابزار نداشتند، هرگز به آن نیاز نداشتند، بنابراین آن را ایجاد کردند و سپس می خواستند آن را به عنوان خطی بین خواسته ها توسعه دهند. و از نبطیان که زمانی شاخه ای از خط ایرانیان غربی را در اختیار داشتند پراکنده شد. و در فرصتی دیگر پس از رسیدن به ایران خط پیراماموز را با کمک اساتید ایرانی آموختند و آموختند و با فراگیری الفبا و الفبای پهلوی آن را به طور گسترده تری آموختند و آموختند.

اعراب بر خلاف سایر ملل باستانی مانند مصریان باستان، بابلی ها و چینی ها که از هزار سال پیش شیوه نگارش پیچیده ای داشتند، تا مدت ها به سبک نگارش نرسیدند.
دلیل حمایت و گسترش نوشتار عربی این است که عرب ها نژادی کوچ نشین هستند و در نوشتن کلمات دقت می کنند. در دوران جاهليت به ويژه در قرن ششم ميلادي كه قديمي ترين دوره ادبيات عرب است، مي توان گفت كه شعر بيش از هر چيز ارزش و منزلت دارد و آن را تنها ابزار ادبي مي دانند.
با وجود این سنت های روایی، شعر تقریباً تنها شکل جاودانه نوشتن بود. زبان عربی و خط عربی بخشی از الفبای سامی هستند که بیشتر تک نگاره ها در آن به تصویر کشیده شده است، اگرچه در گذشته نظرات متضاد زیادی در مورد منشأ خط عربی و ارتباط آن با خط سامی وجود داشته است. از این رو، آنها متفق القول هستند که الفبای عربی شمالی که در نهایت از دیگر الفباها پیشی گرفت و نشانه کتابت قرآن کریم شد، مربوط به الفبای نبطی است.

نبطیان علاوه بر ارتباط نزدیک با سایر ملل عرب، روابط فرهنگی و تجاری با آنها داشتند که تمرکز اصلی آنها شهرهای هجره، پتره و بصری بود.

این حکومت که در سال 150 قبل از میلاد تأسیس شد، در حدود سال 105 پس از میلاد توسط روسها نابود شد. البته همانطور که انتظار می رفت زبان و نوشتار آنها پس از کناره گیری از سلطنت از بین نرفت و به ویژه خط آنها ادامه یافت و تأثیر عمیقی در پیشرفت اولیه نوشتن عربی داشت. وقتی نبطیان تعداد زیادی کتیبه در اطراف منطقه ای که در آن زندگی می کردند پراکنده شده بود، این سؤال خوبی است.

از آن جمله، کتیبه ام الجمال قرن ششم پس از میلاد، اقتباس خط عربی از خط نبطی را ثابت می کند و سیر تحول خاص اشکال مختلف خط عربی را نشان می دهد. بر اساس منابع مکتوب عربی، این شکل منحصر به فرد که به خط عربی شمالی معروف است، در ابتدا توسط قبایل عرب ساکن در شمال شرقی عربستان و به ویژه در سرزمین های حیره و الانبار در قرن پنجم میلادی استفاده می شد. از آنجا نسب در اواخر قرن پنجم و اوایل قرن ششم به سرزمین های حجاز در غرب عربستان گسترش یافت. معروف است که بشر بن عبدالملک این خط را به کمک دوست و پدر زن خود حرب بن امیه به مکه معرفی کرد.
اما حربی است که این خط و شهرت و اعتبار آن را در میان نخبگان قریش پیامبر اسلام، علی بن ابی طالب، طلحه بن عبدالله، ابوعبیده بن الجراح و معاویه بن داده است. ابی سفجانی اصرار داشت که برای ایفای نقش رهبران سیاسی در توسعه جهان اسلام در آن زمان منصوب شد، او در توصیه و گسترش خط عربی نقش داشت. یکی از نویسندگان مدینه زید بن ثابت بود که شهرت فراوان یافت و مشهورترین کاتب پیامبر اسلام (ص) شد و در زمان خلافت عثمان بن عفان به تألیف و تصحیح پرداخت. اولین چاپ قرآن کریم. جزم قدیمی ترین نمونه نویسندگی عربی است. خط جازم به احتمال زیاد از خط نبطی گرفته شده است. خط جزم به گسترش و گسترش ادامه داد و به تدریج به خط عمومی همه اعراب تبدیل شد. لازم به ذکر است که مهمترین عامل در گسترش خط عربی قرآن، لزوم کتابت دقیق قرآن است، وحی ارزش مکتوب دارد. هر خطی که از خط جازم نشات می گیرد با نام کشور خود شناخته می شود. مانند عمبری در انبار، حیری در حایر، مکه در مکه و مدنی در مدینه، همه این سبک ها تحت تأثیر خط جزمی بودند.

مورخان نوشته اند که خط عربی مخصوص قبیله بنی سام بوده که از خط سامی، خط سریانی، خط کوفی اقتباس شده و در نهایت از خط کوفی خط نسخ و خط های دیگری به وجود آمده است که در ادامه می خوانیم. بعدا توضیح دهید گروهی از علما تاریخ خوشنویسی اعراب را تا حدود یک قرن قبل از ظهور اسلام می دانند و می گویند پیش از ظهور اسلام، بازرگانان عرب برای سفر به حیره (که بعداً به کوفه تبدیل شد) عادت داشتند. هدف از تجارت خطی که

الستار نجیلی معروف است، آن را از شام آموختند و نوشتن در حجاز را رایج کردند. در جریان بعثت پیامبر (ص) گروهی از قریش این خط را آموختند و خط آن را در مکه و جزیرة العرب که روی سکه به کار می رفت و به خط کوفی معروف بود، رواج دادند. برخی نام شهرت این نوشته را به کوفی آورده اند که چون این نوشته در شهر کوفه پدید آمده و به مکه و نواحی دیگر مهاجرت کرده است، به همین دلیل نام آن را کوفی گذاشته اند.
برخی از مورخان می گویند که تاجران عرب در سفری که به سوریه داشتند، نوع رایج خط نباتی را که برای نوشتن و نوشتن حروف استفاده می شد، آموختند و آن را در میان قبایل عرب حجاز رایج کردند و این خط، خط آرامی بود. با قواعد بهتری تکمیل شد و خط نسخ نام گرفت. قدیمی ترین اثری که به زبان عربی و به خط نباتی یافت شده، کتیبه ای است که (328).

بعدها در میان اعراب حجاز به دو نوع متمایز کوفی و ​​نسخ یافت شد که گفته می شود خط عربی در سراسر تاریخ جهان رواج یافته است. منطقه حیره یک قرن قبل از ظهور اسلام. اولین آثار شناخته شده به خط عربی به سه زبان یونانی نوشته شده است. در یمن به زبان سریانی و عربی است و تاریخ آن به سال 512 است و دیگری به دو زبان یونانی و عربی در معبد مسیحی حران نوشته شده است. این خط عربی شباهت های زیادی با ادغام الفبای نبطی و سریانی دارد و مشخص است که الفبای اصلی عربی باید از این دو متن گرفته شده و اقتباس شده باشد و الفبای عربی را تا حدودی بازتاب و ارزیابی کرده باشد. نوشته‌های نبطی به طور موازی این نکته را نشان می‌دهد. در قرن اول اسلامی، الفبای عربی الفبای کوفی بود: الفبای ناسک، خط رایج عربی امروزی (و مادر خط شرقی)، از الفبای کوفی در قرن دوازدهم تکامل یافت. قرن پانزدهم دانشمندان اسلامی باستان اطلاعات متفاوتی در مورد الفبای عربی داده اند.
ابن الندیم در کتاب الفهرست و الکلقشندی در کتاب صبح العشی گفته اند که مؤلفان متن عربی سه نفر به نام های مرار بن مره بوده اند. اسلم بن سدرا و عامر بن جدره. آنان از اهالی شهر الانبار که در کرانه باختری فرات است از شهر بغداد آمده اند که در انواع حروف و نقطه گذاری تغییر و تحول ایجاد کرده اند. همچنین ابن الندیم گفته است که خط عربی چهار قسم است.

منبع: ایران فونت(سایت فروشگاهی خرید قانونی فونت فارسی)